Uwe, grossartig etwas von dir zu hören!

Mocht iemand zich gepasseerd voelen, Ik heb Uwe vorig jaar op de Camino Francais ontmoet. Hij liep meestal met Sandra, de oostduitse machinebankwerkster. Maar ik wist niet dat Uwe ook mijn blog wist te vinden. Vandaar.

Vanmorgen zijn Felix en ik er weer bijtijds bij. Hoewel bijna acht uur voor de Camino nauwelijks vroeg te noemen is. Uitslapen gaat me enorm goed af, wonderbaarlijk omdat me dat thuis absoluut niet lukt. En hier zijn het vreemde bedden en lagen we vannacht zelfs op de 2e verdieping van ons 3 verdiepingen stapelbed. Maar ik heb er geen moeite mee.

We schuiven aan voor het ontbijt. Koffie en toast met boter en jam, een bekend ritueel. Vandaag daarnaast ook nog zoiets wat lijkt op een reep. We worden in de watten gelegd en dit zal de donatie dan ook zeker ten goede komen.

Na het ontbijtje sta ik buiten te wachten op Felix en klets wat met een van de Ieren. Die blijkt zich met het miezerweer van vanochtend helemaal thuis te voelen. Daar ga ik dus ook nooit meer naar toe; Ierland.

Terwijl we nog wat staan te kletsen en ik het bijzondere weer van vandaag niet helemaal de grond in boor komt ook herberggoeroe voorbij. En ik kan me niet inhouden om te vragen of ik toch even met hem op de foto mag. Het wordt toegestaan en ik ben toch wel trots op mijn plaatje met mij en de overduidelijke kindervriend die ons jaarlijks bezoekt. Hij heeft zelfs het grote boek onder zijn arm waar ik niet in blijk te staan, want ik mag zonder problemen vertrekken.

Felix en ik zijn snel op weg. Het eerste stuk naar het vervolg van de route is snel genomen. De afdaling naar de herberg gisteravond was in onze ogen aanmerkelijk zwaarder dan de terugweg die we nu moeten nemen. Het is toch echt dezelfde weg. We gaan links af en zijn op weg.

Het eerste stuk gaan over plaatselijke wegen en na een uurtje besluiten we in Galizano maar een keer koffie te nemen. We hoeven vandaag maar 15 kilometer en dat redden voor de middag. Er is dus geen haast. Eigenlijk bij de meeste niet. Er gaan in Santander diverse pelgrims naar huis. Slechts een enkeling loopt verder.

Na de koffie lopen we het dorp uit en staan snel op het pad dat ons langs de kliffen zal voeren. Het pad ligt slechts 1 tot 2 meter van de rand. De ernaast liggende wand is kaarsrecht en een val zal me waarschijnlijk op het eronder liggende strand of rotspartij doen belanden. Maar het uitzicht is adembenemend. In de golven ligt soms een eenzame surfer al te wachten op de perfecte golf die hem terug zal brengen.

Terwijl we langs de kliffen lopen komen we een enkele wandelaar tegen, vergezeld van zijn trouwe viervoeter. Ook die moeten eruit. De begroeting gaat als zoals gebruikelijk. "Holla, buenos dias." Het antwoord daarop is nagenoeg altijd hetzelfde en dit spetterende gesprek wordt daarop vervolgd met "¡Buen camino!" en dankbaar beantwoord met "Gracias" Een kind kan de was doen.

Het verdere verloop van de wandeling is nagenoeg hetzelfde. Prachtig uitzicht terwijl we naast de kliffen lopen. Uiteindelijk dalen we af en komen we via rotsen die we moeten zien te passeren op een strand. Na een klein uurtje over het strand belanden we in Somo. Hier bevind zich de veerboot die ons naar Santander zal brengen.

Na wat vragen is de aanlegplaats van de veerboot ook zo gevonden. Het is even wachten en we maken wat foto's van de groep pelgrims die ondertussen is uitgegroeid. De overtocht kost € 2,70 en na een half uurtje is ook Santander bereikt. Opa Amerika, hij is met fiets en zelf gemaakte kofferaanhanger, wordt aan land geholpen. Hij maakt zijn tocht met fiets. Die neemt hij niet mee uit Amerika maar zoekt er eentje via Internet. Na iedere tocht laat ie hem uiteindelijk achter bij een of andere liefdadigheids instelling. Dat is goedkoper dan je eigen fiets meenemen, zegt ie. Hij heeft dit al diverse keren zo gedaan. Hij heeft verteld dat ie verzot is op Europa en helemaal weg is van Zwitserland. En daar wil ie ook uitgestrooid worden. Mooi toch!

Na het aan land komen zit het er voor de meeste dan op, in ieder geval voor vandaag. Een van de Ieren probeert zijn sigaar die hij mee heeft genomen aan te steken. Het is een stevige joekel formaatje Cuba. Maar de nicotinebom blijkt de reis niet helemaal schadevrij te hebben doorstaan. De buitenste bladen rafelen behoorlijk en daarnaast moet ook de kop er nog af. Met mijn mes wordt de tabaksrol geslacht. De kop gaat eraf en met een geleende aansteker probeert Colin het rookkanaal te vullen. Het wordt eigenlijk helemaal niks maar het ksn de feestvreugde van zijn eindpunt niet bederven. Het overschot belandt na een paar minuten in de prullenbak en hij houdt zijn broek schoon.

Vanwege de tijd die we hebben besluiten we gezamenlijk maar wat tortillas te eten en nog een drankje te nemen. De rest wil naar de plaatselijke alberge, Felix en ik naar een hotelletje zodat we wat kunnen wassen, drogen en een lekker bed hebben voor vandaag. Hetzelfde geldt voor een spanjaard, Jose. Ik ga de kamer met hem delen want Felix wil dat liever niet. Mij maakt het niet uit en hij heeft wat mij betreft het ook verdient. Vandaag verder gaan heeft voor mij ook geen zin omdat ik waarschijnlijk toch geen twee dagen in dezelfde alberge mag blijven. Mijn plan voor morgen wordt dus, nog 8 kilometer wandelen naar Santa Cruz de Bezana.

Een hotelletje is snel gevonden. Voor €22,50 pp heb ik samen met Jose een kamer met ontbijt. Onbeperkte warme douche en handdoeken inbegrepen. Jose wil inkopen doen en op de kamer wat eten. Hij moet afvallen, zegt ie. En Felix gaat wat in de stad kijken.

Voor mij eerst de douche. Aansluitend probeer ik mijn vuile zootje maar wat te wassen. Ik denk dat hed erg smerig was want er loopt na mijn waspartij wat bruinachtig water richting afvoer. Of zouden mijn kleren dan toch echt aan een goede wasbeurt toe zijn? Helaas heeft het hotel geen was-, of nog liever droogvoorzieningen. In de kamer span ik daarom maar een lijn om het bureautje en mijn "schone" was kan drogen.

Ik besluit vanaf het wifi netwerk gebruik te maken en mijn verhalen op mijn blog te zetten. In de kleine bar van het hotelletje nestel ik me bij een stopcontact en vul mijn blog aan. Het gaat goed totdat mijn tablet ineens zijn eigen zin doet. En als ik hem weer aan de praat heb blijkt het verhaal waarmee ik bezig was natuurlijk verdwenen. Dan eerst maar een cerveza en opnieuw aan de slag, het is niet anders.

Na een paar uur belt Felix om te vragen waar ik zit. Hij wil ergens gaan eten en heeft natuurlijk al wat leuks uitgezocht. Er zijn vele eettentjes en een daarvan wordt op internet en door de lokale bevolking geadviseerd. Het is zelfs zeer goed betaalbaar. Als we het gevonden hebben blijkt deze helaas gesloten en zoeken we maar iets anders op. We vinden er een vlakbij, ook weer op advies van voorbijgangers. Het wordt écht tijd dat ik Spaans ga leren!

Het is ondertussen 20.00 u. geworden en het wordt tijd dat ik Wil eens bel. Vanavond heeft hij zijn vrijgezellenavond en ik kan er helaas niet bij zijn. Wil neemt snel op en ik wens hem succes en sterkte. Hij blijkt al in het bezit van een feestmuts en ik verwacht dat het daar niet bij zal blijven. Maar hij heeft het nog druk en ik vraag hem in ieder geval de foto's van de wilde dames van vanavond voor me te bewaren. En dat beloofd ie. Dan ben ik er toch ook een beetje bij geweest, toch?

Felix heeft ondertussen ook contact gehad met de andere wandelaars omdat we in eerste instantie bij hen in de herberg paella wilden gaan eten. Dat kon helaas niet doorgaan. De herberg van Santander blijkt smerige tent. De bedden lijken op gevangeniskribben. En voor een prijs van €10,= is het meer dan schandalig is de mening van de anderen. Ze moeten er ook weer voor 22.00 u. binnen zinn anders komen ze er niet meer in. Onze keuze voor het wat duurdere hotelletje bleek dus gelukkig nog niet zo verkeerd.

We vinden een prachtig, sfeervolle bar. Boven de bar hangen zo'n twintig hammen. De tent is redelijk vol maar we vinden een plek achterin de hoek. Het is er luidruchtig maar erg gezellig. Terwijl we zitten te eten komen ook de twee Spaanse pelgrims binnen die Felix eerder heeft gesproken. Zo zitten we tot bijna 22.00 u in de bar te kletsen. In het Spaans (4 dialecten), Duits, Engels en zelfs af en toe in het Nederlands. Het is gezellig maar onze pelgrim broeder en zuster worden voor op tijd weer in de herberg verwacht. Er is haast geboden voor hen. We nemen nog een keer afscheid en we krijgen de belofte om zowel in Barcelona als in Sevilla een onderkomen te hebben mochten we er ooit een bezoek aan brengen. De contactgegevens volgen via Felix. En dezelfde belofte maken wij natuurlijk ook. Dus Wilma, als er morgen een paar Spanjaarden op de stoep staan geef ze dan a.u.b. een warme douche, schone handdoek en een bed met lakens. Gratis natuurlijk zoals dat bij Pelgrims hoort.

Een half uurtje later staan we weer bij het hotel en kunnen wij ook naar bed. Jose is nog wakker en ligt wat TV te kijken. Mijn was blijkt nog lang niet droog maar misschien dat de nacht er nog verbetering in kan krijgen. Ik zie morgen wel weer.

¡Buen Camino!