Om even voor 7 uur ben ik wakker. Jose ook en binnen 2 minuten heeft hij de TV weer aan. Hij wil het weerbericht zien. Niks mis mee natuurlijk.

Nagenoeg heel Spanje blijkt in de regen te liggen, uitgezonderd de regio rondom Santander. Heel vreemd volgens Jose omdat hij zelf van de middellandse zee komt en het daar altijd goed is. Maar ook daar regent het nu. We krijgen wat we verdienen denk ik.

Mijn natte was blijkt nog altijd niet droog. Het nog klamme shirt trek ik toch maar aan want dat droogt onderweg wel. De rest zie ik in Santa Cruz de Bezana wel droog te krijgen. Het ligt slechts 9 kilometer verderop en ik hoop een plek op de camping of herberg te vinden.

Er blijken vannacht ook nog wat berichtjes te zijn binnen gekomen. 2 stuks van Wil over de vrijgezellenavond en de wilde dames. En wat blijkt, die werken zelfs helemaal niet zover van me af, tenminste eentje dan. Voor me een foto van Wil, met in zijn ene hand MIJN bier en in de andere mijn grote vriendin. Ik mis toch ook van alles . . . maar proost, maat! En de tweede foto . . . vraag Wil maar!

Het is vandaag 11 april. Dus gisteren is de trekking van de staatsloterij geweest. Vandaag of uiterlijk maandag hoor ik hoeveel deze lucratieve belegging me opgeleverd heeft. Marian en Ragnhild beheren de pot en dan komt alles goed. En mocht ie nou niet gevallen zijn dan beloof ik een kaarsje aan te steken in Santiago. Als we dan nog geen geluk hebben dan weet ik het ook niet meer.

Samen met Jose sta ik als eerste in de eetruimte, er is nog geen mens terwijl er gezegd was dat we vanaf half acht konden eten. Er staat we wat klasr en we beginnen dus maar met koffie en een zumo. Ondertussen is ook de ober wakker geworden en even later komen ook de croissantjes, de broodjes en het vlees. Ook yoghurt en fruit ontbreekt niet en opnieuw zijn we van mening de juiste keuze gemaakt te hebben. We nemen het er maar eens van en kunnen na een half uurtje en een prima ontbijt op pad.

Samen met Felix loop ik de stad uit, Jose hebben we niet meer gezien na het ontbijt. Een goededag ging dus niet maar misschien kom ik hem nog wel een keer ergens tegen op de Camino.

We moeten de juiste weg weer zien te vinden omdat ons hotel naast de route ligt. En na wat zoeken zien we de eerste gele pijlen weer. De stad zijn we snel uit. Het is nog rustig op straat en ik besef me pas later dat het zaterdag is. Vandaar dus de rust.

Ik heb maar een paar uur te wandelen naar Santa Cruz de Bezana. Hier zoek ik een onderkomen voor Hans, Bob en mij. Zij komen vandaag aan in Bilbao. Vanaf morgen kunnen we dan op pad richting Gijón. Vanaf daar ergens gaan we landinwaarts en de route Primitivo volgen.

Het blijkt een saaie we naar Santa Cruz, voornamelijk langs de spoorlijn. Even na 10.00 u staan we bij een bar en besluiten we nog maar een kop koffie te pakken. Nog even worden wat gegevens uitgewisseld. Even later volgt dan toch de lang verwachtte splitsing. Gute Reise und bis in Santiago. Wir sehen uns ganz bestimmt wieder. En dat blijkt vaak zo.

Ik kan op zoek naar mijn herbergje of zoiets. In mijn handboek wordt gesproken over Hospedaje Nimón en ik vind het best goed klinken. Daarnaast kan ik ook nog ergens naar een camping met slaapplaatsen in een bungalow. Ook niet verkeerd lijkt me en ik zie wel wat ik als eerste tegen kom.

Hetvis even zoeken en een jongen met ietwat engelse kenns helpt me op weg. Hospedaje Nimón blijkt een cafeetje vlak bij het station. Kijk da's dan weer makkelijk voor mijn medebroeders die onderweg zijn en pas laat met bus of trein aankomen. Binnen is het druk. Het blijkt spitsuur want volgens traditie zit zo'n beetje het halve gat hier iedere zaterdagochtend aan de koffie en een broodje. Ik wacht mijn beurt maar af, het zal mijn tijd wel duren hier. Even later spreekt de bardame me aan maar ze blijkt geheel geen kennis van de Engelse taal te hebben. Zitten wij mooi effe op een lijn, ik ken geen Spaans. Maar haar manneljke collega kan me verder helpen. Er is nog plaats voor 3 personen maar de hut ligt wel 5 minuten verderop. De kosten bedragen €12,= pp incl. ontbijt. Dat krijgen we in het onderkomen maar dat verzorgd moeders. In de bar kunnen we vanavond wel eten maar is zondagochtend gesloten, vandaar. Prima toch.

Ik moet alleen even 5 minuten wachten totdat de grootste drukte weg is. En omdat ik er ook nog koffie bij krijg hoor je mij al helemaal niet klagen, tijd genoeg.

Na een minuut of wat heeft moeders tijd, het blijkt de bardame zelf te zijn. Maar volgens mij kan dat toch echt zijn moeder niet zijn. Toch blijkt zij degene die me het onderkomen zal tonen. Buiten wijst ze naar een auto en ik wordt geacht in te stappen. Het gaat wat links en rechtsaf en ik sta na een paar minuten precies op de plek waar de spaanse jongen me de weg had gewezen. Het is maar een klein stukje vanaf de bar.

Ons onderkomen blijkt een appartement met 4 slaapkamers en 2 badkamers. Totaal ruimte voor 12 personen. Ik krijg een eigen kamer, een andere kamer is voor Hans en Bob. Er is een keuken, wasmachine en de hele tent is chique ingericht. Er liggen schone handdoeken en in de kasten ligt het eten voor morgenvroeg. En dat alles voor een paar centen. Moeders legt me van alles en nog wat uit, met name over de wasmachine. Het zal wel meid, mijn zootje gaat er zometeen in en daarna lekker in de zon aan de lijn. Zodra ze weg is kan ik aan de slag en terwijl het machine zijn werk doet kan ik nog maar eens onbeperkt gaan douchen. Ik heb het rijk alleen en maak van de gelegenheid gebruik om "mi madre" (Onsmoeder, dus) maar eens te bellen. Het is uiteindelijk zaterdag en gewoonlijk ga ik dan even bij haar op de koffie als ik tijd heb. We kletsen wat en ik ben blij haar even gesproken te hebben. Ondertussen draait het wasmachine rustig door. Ik blijk het vrij aardig gedaan te hebben.

Na een uurtje kan ik de was uit het apparaat halen en op het rek in de zon hangen. Alweer een belangrijke taak voor vandaag achter de rug. Wat een pracht gezicht om mijn was te zien wapperen. Dat komt helemaal goed na de teleurstelling van gisteren.

Het is ondertussen een uur of drie geworden en het wordt tijd dat ik mijn laatste zaken ga regelen. Mijn zootje klaar leggen voor morgen en op weg naar de bar met wifi. Dat ze er ook een pint hebben is bijzaak natuurlijk. Daar zal ik in afwachting op de komst van mijn wandelmaten mijn verhaal weer plaatsen en kan ik eindelijk weer wat foto's toevoegen. Daar is het de laatste dagen niet meer van gekomen. Die drukte ook de hele dag . . .

Onderweg naar de bar bel ik Wilma toch maar even. Ze heeft ziek in bed gelegen maar het gaat gelukkig weer wat beter. Vanavond zal ze het feest van Frank en Monique dus niet missen, gelukkig maar want ik rekende erop.

In de bar is het druk, zeg maar gerust tering druk. Het is voetbal wat de klok slaat. En niet zo'n beetje ook. Ik ben genoodzaakt plaats te nemen op de enige plaats waar niemand wil zitten, recht onder een van de 2 televisies die deckroeg rijk is. Het is de enige plek waar je dus niets ziet maar perfect voor mij. Het volume van de toestellen staat op standje "realisme" Ik heb zelden zo'n pokke herrie gehoord. En het lukt zelfs een enkeling hier bovenuit te komen. En zodra er een goal of overtreding is doet de rest van de kroeg gezellig mee. Ik ben blij geen verstand van voetbal te hebben en dus geen partij hoef te kiezen. Hoewel het best wel aardig zou zijn de boel hier eens lekker aan het schijten te maken en dan stilletjes vertrekken. Ik zit helaas te ver van de uitgang en houdcdys maar wijselijk mijn mond dicht, ik moet hier ook nog eten vanavond.

Het uploaden van mijn foto's en verhalen verloopt snel, er zit nu ook niemand op internet verwacht ik. Alleen is na een uurtje mijn tablet leeg en de enige plek met stopcontact wordt in beslag genomen door een een paar Spaanse hooligans van beneden modaal inkomen. Ik leg me er daarom maar bij neer en wacht het eind van de wedstrijd af.

Hans heeft ondertussen ook gebeld maar door het volume in de bar heb ik geen enkel contact meer met de buitenwereld. Ze blijken de aansluiting naar Santa Cruz op een haar na gemist te hebben. Maar er is geen haast bij, alles is geregeld en komt goed. Het geeft mij tijd om de route voor de komende dagen alvast eens te bekijken.

Om half zeven is het dan toch zover, het moment van hereniging. Je wordt er klef van! Ze hebben Santa Cruz bereikt en na even zoeken en onderling wat bellen wetennwe elkaar te vinden. Na een welkomspint is het op weg naar het onderkomen. Het pensionnetje wordt door de wandelaars goedkeurd, gelukkig. Want zo goed als dit zal het de eerste weken wel niet meer worden.

Daarna is er tijd om de planning voorcde komende week door te nemen en het pelgrimsmenu te bemachtigen. En ook daar is niks mis mee.

Als het zo door gaat kom ik zelfs nog een paar kilo aan. Maar morgen eerst maar weer eens op pad, het zal wel weer anders worden.

¡Buen Camino!