Na een korte pauze met lunch in de bar zijn we nog wat inkopen wezen doen. Om ons territorium toch maar even te controleren worden de spullen maar naar de herberg gebracht. Bij aankomst blijken we helemaal niet meer de enige. Naast 2 Finnen die we al gezien hadden blijken ondertussen ook Eric en Frida hun intrek in de herberg genomen te hebben. Beide zijn denk ik ergens in de twintig en heb ik al eerder ontmoet. Frida is de eenzame Deense zonder vaste woonplaats omdat haar ouders naar Amerika geëmigreerd zijn. Eric is een stevige Duitser die ik onderweg ergens een keer tegen gekomen ben. En de laatste kan bij mij geen goed meer doen. Van alle plaatsen die nog vrij waren moest hij nou net dat ene bed boven mij nemen. Hij heeft zelfs het lef gehad mijn strategisch opgehangen vuile was te verplaatsen en als druppel die de emmer deed overlopen heeft ie ook nog mijn extra kussen terug gestolen. En er liggen er legio overal. Nou vraag ik je . . .

Na wat sociaal geklets zijn we gisteravond nog even wezen eten in een door herbergpapa geadviseerde bar. Binnen zit een oude dame eenzaam op een stoel te wachten. Het is een eenvoudige bar met weinig luxe of uitstraling. Alle tafels zijn gedekt maar er is verder niemand. We gaan toch maar binnen kijken of we wat te eten kunnen krijgen. In eerste instantie blijkt alles al gereserveerd en er is geen plek meer vrij. Maar na wat verder praten in uitsluitend Spaans krijgt ons talenwonder het voor elkaar dat we toch wat te bikken krijgen. We moeten echter wel voor negen weg zijn want dat wordt het druk in de tent, waarschuwt de eigenlijk al gepensioneerde bardame.

Het lijkt vreemd want als ze de tent in haar eentje moet runnen vanavond dan wens ik haar en de klanten veel succes. Maar ze zal wel weten waar ze het over heeft lijkt me.

Hans en ik bestellen alvast een pintje en zoals gebruikelijk, een cola voor Bob. Moeders bint haar schort voor en gaat ondertussen aan de slag in de keuken. Aangezien we direct zicht op de keuken heben zie ik dat het eigenlijk niets anders is dan een omgebouwde slaapkamer met wat planken, een koelkast en fornuis etc. Daar zou onze smaakpolitie bepaald niet vrolijk van worden ben ik bang. Ze is druk in de weer en het zal best iets worden. En inderdaad, binnen de kortste keren staat de mix-salata voor onze neus en die gaat erin als koek. Ondertussen komt ook het overige personeel binnen gewandeld en uiteindelijk zijn er naast moeders ook een barkeeper, een ober en een hulpje in de keuken. Ze staat er dus niet alleen voor. En na de salade komt het hoofdgerecht. Heerlijk stoofvlees met friet. En als afronding krijg ik geaderde kaas met gemouseerde honing. Hans en Bob nemen de overbekende flan. En wat mij betreft is het geheel een compliment waard. Tot slot komt er ook nog een speciale koffie en keurig op tijd zijn wij klaar. En dat is maar goed ook want de tent begint dus inderdaad vol te lopen. We maken plaats en vertrekken maar naar onze herberg.

De Finnen zijn binnen. Frida en Eric zijn niet afwezig. Maar we kruipen erin en de lampen worden gedoofd. Het is laat genoeg. Zowel Bob als ik slapen binnen de kortste keren. Hans blijkt tot half elf nog muziek geluisterd te hebben maar heeft ook de beide twintigers niet meer gehoord of gezien. 's-morgens liggen ze wel in bed.

En om een uur of zeven begint de dag als alle voorgaande. Sanitaire stop, aankleden, alles bij elkaar zoeken en inpakken. Lakens gaan in de vuilnisbak want die zijn deze keer van papier. En Frida en Eric draaien zich nog maar eens om, die hebben blijkbaar geen haast want als we vertrekken maken ze nog altijd geen aanstalten om op te staan. Zeker een baaldag vandaag?

We vertrekken en in het volgende dorp, El Berron, vinden we al koffie. Even later gevolgd door de 2 Finnen. Die brengen ons op de hoogte dat herbergpapa de 2 uitslapers gesommeerd heeft op te staan en te vertrekken. Om 8 uur moest de tent namelijk leeg zijn. Ook nieuw voor ons maar toch eigenlijk wel lachen.

Het is vandaag 19 april, de verjaardag van mijn vader. Hij zou vandaag 85 geworden zijn. Ik zou graag nog eens met hem gepraat hebben over mijn wandeling maar doe dat maar in gedachten. Het komt allemaal goed pa! En je loopt vandaag het hele stuk met me mee.

De tocht gaat verder naar Oviedo. Mocht je me er ooit naar vragen, spreek het dan goed uit; Objedo. Ik leer iedere dag weer bij van mijn Spaans sprekende wandelmaat. Thuis ga ik een cursus volgen want het gaat iedere dag weer wat beter.

Oviedo is een grote stad die ik liever zo snel mogelijk achter me laat. Hans wil nog een stempeltje scoren bij de kathedraal. Prima idee en via de culturele route vinden we uiteindelijk de voordeur van de indrukwekkende kathedraal. We kunnen op zoek naar iemand die een stempel wil zetten in onze pelgrimspas, als bewijs dat we ook Oviedo hebben bezocht. Hans vind uiteindelijk een medewerker van de kerk die ons naar een privé gedeelte van de kerk brengt en ons paspoort van de stempel voorziet. Even daarna worden we via de achteruitgang weer naar buiten geloodst en staan we weer op straat.

De stad verlaten we daarna weer snel hoewel de hele doorgang van Oviedo een kleine 2 uur in beslag heeft genomen. De weg wordt daarna ook weer mooier. Opnieuw berglandschap waar ik volop van geniet. Het is veel op en af met stevige klimpartijen en afdalingen. Maar we zijn om half vier in Escamplero, ons einddoel. De sleutel van herberg moeten we ophalen in het iets voor de herberg gelegen restaurant Tedejón de Fernando. De tent zit overvol maar de meeste mensen zitten binnen. Wij zoeken een plekje in de zon en op het terras zitten dan ook al 3 andere pelgrims. Het zijn wat oudere dames uit Duitsland en Noorwegen. We hebben de tent dus niet voor onzelf verwachten we. Maar de dames blijken nog verder te willen lopen naar Grado want ze hebben gehoord dat deze herberg niets is. Grado ligt dan nog 16 kilometer verderop en dat is nog ruim 3 uur wandelen want er komen ook weer wat beklimmingen aan. Een hele uitdaging maar goed, hun keuze en wij liggen dus toch alleen.

Na een korte pauze gaan we op weg naar de herberg. Deze ligt een paar honderd meter verderop. De dames zijn dan al even op pad. En terwijl wij aanlopen begint het te regenen, niet veel, maar toch erg vervelend als je nog 16 kilometer moet. Voor zover wij weten ligt er geen herberg meer tussenin. Met een beetje geluk wel een hotelletje, als het al open is.

In de overigens keurige herberg nemen we met zijn drieën de eerste 16 bedden in beslag. Het zijn 2 en 3 hoge stapelbedden en die worden natuurlijk vol gepakt met was etc. En maar goed ook want even later komt er toch nog een verdwaalde Fransman aangewaaid. In het Frans legt ons talentalent uit dat hij zich eerst moet melden bij het restaurant. Even later is hij weer terug en blijkt ingeschreven. Er komt een berg Frans gebrabbel voorbij en ik beperk me uit principe tot Engels, Duits, een beetje Spaans en indien gewenst tot Nederlands. Maar geen Frans, vriend!

Uit het gebrabbel maak ik toch nog op dat ie de route tegen de richting in loopt en daaruit blijkt dus maar weer wat voor een tegendraads volkje het is. Hij ligt op zijn "eigen" kamer en ik wens ook hem morgen weer een buen camino.

Nu op weg naar het restaurant voor een menuutje en een pint op mijn vaders verjaardag. Nog proficiat pa!

¡Buen Camino!