En alweer een geweldige nacht achter de rug. Ik blijf voor 6 uur wakker worden en dat geeft mij mooi tijd om de koffie te zetten en op mijn gemakkie de belevenissen en emoties van de vorige dag aan het beeldscherm toe te vertrouwen. Er komt wat op je af zo door de dag heen.

Na het ontbijt en het doornemen van de planning kunnen we vertrekken. Eerst het olie nog even gepeild want bij een fikse bult omhoog begint er zo’n snotneus in mijn dashboard te knipperen. Maar het peil blijkt in orde. Dan zal het lampje wel iets anders betekenen en daar komen we dan vanzelf nog wel achter. De tank gaat ramvol en we gaan op pad.

Na 500 meter is de eerste bestemming bereikt. De Waitangi Treaty grounds. Hier is het verdrag getekend tussen de Maori’s en de zo geliefde engelse mede-eigenaar van Nieuw-Zeeland. En dat ze hier nou niet op de Queen zitten te wachten is wel duidelijk. Die Engelsen hebben de arme Maori’s een overeenkomst laten tekenen, in het maorisch weliswaar, waar wat verschil van mening over bestaat. De Engelse hebben deze vertaald en daar nou net weer een ietwat andere vertaling van gemaakt. Het blijven linke jongens die Engelsen. Uit de EU dus en sterkte ermee.

We worden bij de ingang van het terrein begroet door een koppeltje échte maori’s. Geheel in klederdracht gestoken. Voor het mannelijk exemplaar betekent dit, alleen een ledenboekje en handzame speer. Het vrouwelijke exemplaar gaat gekleed in een tot aan de enkels hangende beddensprei. Ikzelf ga zoals vertrouwd in een alleszins goed op elkaar afgestemd ensemble en gedrieën gaan we op de foto. Een warmer welkom kon ik me niet wensen en ik voel me meteen thuis. We nemen de grand tour voor de volle mep. Gelukkig ben ik rijk getrouwd want er moet weer diep in de buidel worden getast.

Als eerste hebben we de ontvangst in het maori huis. We krijgen een indrukwekkende uitleg door het vrouwelijke exemplaar die we bij de ingang al hadden ontmoet. Er staat een mond op die bij menig Bosschenaar niet zou misstaan. Ik betreur dan ook de goedzak waar ze buiten kantooruren mee door het leven moet. Voordeel is dat ook de achterste bezoekers niets van de uitleg kunnen missen. Na het aanwijzen van een “vrijwillig” opperhoofd uit ons bezoekersgezelschap worden we verwelkomd met een authentieke maori dans. Niet de haka maar wel met net zoveel gestampt en geroep. En het spektakel wordt voortgezet in de maori hut.

Na de ceremonie in de hut krijgen we de rondleiding over het terrein door een andere inheems exemplaar, ditmaal gestoken in westers kostuum en donkere zonnebril. Mogelijk de partner van het eerder genoemde vrouwtje met de bedoeling niet herkenbaar voor haar te zijn en zo nog enige rust te hebben. Het volume is aanmerkelijk minder en iedereen wordt gemakshalve voorzien van een oortje. Het terrein heeft dus een maori hut (gebouwd voor de gezamenlijke maori stammen) en een Engels onderkomen (gebouwd voor de eerste engelse gouverneur) En zo zit alles in elkaar, alles voor maori en engelsen; bebording, scholen, de rondleiding etcetera. Maar dat er een engelse vorst pas na vele vele! jaren voor het eerst één uurtje aan land is geweest wordt niet bepaald gezien als respect voor elkaar. En dat wordt hier wel duidelijk. Het verdrag met de Engelsen ligt dus onder vuur.

De rondleiding is interessant en verteld veel over de geschiedenis sinds 1840 (ondertekening van het verdrag). De vlag (natuurlijk een combinatie van de eerste maori en de engelse vlag) wappert aan een mast op de plek waar het verdrag door de eerste stammen werd ondertekend. Vervolgens is het verdrag door het land gegaan en uiteindelijk door 512 stammen getekend en hadden de Engelsen een dikke vinger in de pap. Dat onze landgenoot Abel Taiwan eerder in Nieuw-Zeeland was onbeschoft was naar de stam leiders wordt ook nog gemeld. Aangezien deze geen voet aan land zette gaf de Nederlanders dan ook geen recht op dit nieuwe land. De . . . . want het heeft best wel iets.

Na de grand tour gaan we dan toch echt op weg. Onderweg bezoeken we nog snel het oudste stenen gebouw van het land. Dit was een handelsgebouw en doet nu nog steeds dienst als zoiets (souvenirwinkel) Daarna nog even snel naar een nagebouwd maori dorp dat vanaf 16.00 u gesloten is, dan naar een grot met glimwormen, die ook vanaf 16.00 u gesloten is om tenslotte naar een waterval te gaan waar de kraan gelukkig nog wel open staat. En als we daar zijn gaat de kraan boven ons ook open.

Door de plensbui gaan we op weg naar een gratis camperterrein. Naast een brug en we voelen ons meteen als echte nomaden. Vanavond zijn we aangewezen op ons “self contained” voertuig.

(schrijffouten moet je maar voor lief nemen, ik heb nog niet gevonden hoe ik automatisch aanvullen moet uitzetten)

Till next time