Een nieuwe dag en we gaan weer verhuizen. Rotorua wordt het doel van vandaag en dan met name Waimangu vanwege het thermisch gebied.

Het weer is perfect, het zonnetje schijnt volop en de temperatuur gaat alweer omhoog. Dat moet ook wel want als ie iets verder zakt kan ik een paar noren onder knopen om naar de wc te gaan. De temperatuur zakt ’s-nachts namelijk naar enkele graden boven nul. De camper is niet geïsoleerd en dat voel je zodra je je handen of voeten onder de dekens uit steekt. De kou komt vanachter het gordijn omlaag gezakt. Het dekbed doet daarentegen prima zijn werk dus we redden het wel. Maar zodra ik wakker ben gaat het kacheltje wél aan.

We gaan vol goede moed op weg met het verantwoorde advies van Willem Bever in onze achterzak. Rijden met die kar, niks aan het handje.

Het is een uitgestrekt landschap met kleine woningen langs de weg. Ze liggen ver uit elkaar en bewoners hebben geen last van elkaar. Soms komen we door een dorpje. Het enige wat deze mensen aan elkaar verbindt zijn de elektriciteit palen langs de weg. Ik vind het een trieste omgeving en mij zullen ze hier geen woning verkopen ondanks de vele ruimte. Het lijkt ons hard werken voor weinig geld, maar wel met wat vrijheid en niet zoveel regels als bij ons. Maar goed, tot zover de economische situatie tussen Tairua en Rotorua.

We komen bij Waimangu Vulcanic Valley. Een gebied waar tot 1904 nog een geiser zeer actief was en waar in 1975 nog een uitbarsting was (heet water).

We nemen op advies van de alleraardigste mevrouw aan de balie alleen de wandeling door het gebied en we krijgen een Nederlandse handleiding mee. Wie écht geïnteresseerd is mag ‘m van me lenen. Ik type ‘m niet over. Maar het gebied is zeer zeker erg boeiend met warm waterbronnen, vulkaan meren en opstijgende zwaveldampen. Onderweg 32 plaatsen waar we uitleg krijgen via het ontvangen pamflet. Soms duidelijk, soms wat minder maar verhelderend. Halverwege is er ook de mogelijkheid om de oude route te volgen. Die blijkt alleen bedoelt voor écht bikkels en ik voel me meteen aangesproken. Die neem ik dus alleen en lijkt op veel plaatsen de route naar Santiago. Veel klimmen en ik ben dan ook blij nu geen rugzak bij me te hebben. Maar evengoed kijk ik uit naar volgend jaar om nog een derde keer te gaan lopen. Verderop kom ik weer op het gebruikelijke pad en tref daar ook het overige reisgezelschap aan, aandachtig een bergwand bestuderend want daar blijkt van alles en nog wat te vinden. Ik had het al gezegd, een interessante omgeving! We voltooien de tocht met zijn vieren. We kunnen met de bus terug en het lijkt eventjes net of we in de film van Jurassic Park zitten. De “toeristische” bus doet afbreuk aan het landschap en maakt dat het lijkt of we op een pretpark zijn. Ook het bootje dat een rondvaart over een meer verzorgd helpt daar aan mee. Maar het was zeker de moeite waard.

Vervolgens nog via een slecht begaanbare puinweg naar Kerosene Creek, een op enkele kilometers verder gelegen riviertje. Ik begrijp niet helemaal waarom we daar gaan kijken maar dat wordt duidelijk als we er zijn gearriveerd. Het beekje is warm vanwege de thermische ondergrond en er kan in gezwommen worden. Opnieuw een bijzondere ervaring. Na een vlugge kledingswisseling kan ik met mijn tiroler zwembroek aan het avontuur beginnen. Wilma bedankt voor het feest en gaat mee om het spektakel vast te kunnen leggen.

Het is een korte wandeling via een soms glibberig pad dat door een bos langs een rustig stromend beekje loopt. En terwijl ik mijn zwembroek nog loop dicht te knopen (er zou eens iets uit vallen) zie ik dus niet waar ik loop en glibber onderuit. Gelukkig overleef ik het zonder problemen. Even verderop is de plek waar menig backpacker over schrijft. Via een steile wand kunnen we het water in en het is zeker aangenaam warm. Het water is bruinig en stinkt (naar de zwavel, hoop ik). Een andere mogelijkheid is dat er ergens een riool overstort in de beek. Zelfde kleur, geur en net zo warm verwacht ik.

Maar goed, zeker ook weer een ervaring rijker. Ook deze kan van het lijstje.

Till next time.