Ik word wakker omdat het begint te regenen. Het tikt zachtjes op het dak van de camper. Het zachte tikken verandert in een geleidelijk tempo in harder tikken. Het regent dus echt en het lijkt me dat de helikoptervlucht vandaag niks meer wordt. We zullen wel zien en ik draai me nog maar een keer om. Toch hoor ik later enkele helikopters vliegen van de plaatselijke centra. Wij hebben echter een reservering bij Beppe staan, een kleine 35 kilometer verder. Ik bel volgens afspraak om 08.30 u. om te vragen of vliegen vandaag mogelijk is. Maar Beppe heeft nog niks van de piloten gehoord en zit op bericht van hen te wachten. Ik wordt verzocht om na 09.00 u. nog maar eens te bellen. En zo geschiede. Beppe heeft de piloten gesproken en “ It giet oan!”

We zijn snel op weg. Het is een klein half uurtje rijden en nadat we ons bij Beppe hebben gemeld moeten we nog 5 kilometer verder naar het “vliegveld” Dat is ook vrij snel gevonden en we melden ons bij het vluchtcentrum. Josh beheert vandaag de vluchtleiding, de veiligheidsinstructie, de weegschaal en de kassa, Kevin of zoiets wordt onze piloot. We krijgen als eerste uitleg over de te vliegen route. Vervolgens uitleg dat we niet onder de rotorbladen moeten gaan staan springen of zwaaien en zeker niet in de buurt van de uitlaat en de gehaktmolen op de staart mogen komen. Als we dit allemaal begrepen hebben moeten we nog op de weegschaal zodat duidelijk is dat er niet te veel gewicht aan boord is (met dank aan Wilma die de expeditie redt) En tot slot, niet geheel onbelangrijk, of we even willen dokken. Als alles is afgerond kunnen we dan eindelijk naar de helikopter waar Kevin ons staat op te wachten. We worden keurig aan boord geholpen en in gesnoerd. En als ook de koptelefoon is opgezet kunnen we vertrekken.

De motor begint de blazen en binnen de kortste keren zijn we van de grond. We vliegen richting de bergen en het is een bijzondere ervaring. Geen klein raampje maar zowat een volledige glaswand zodat we niets missen. De uitleg is wat minder te volgen vanwege de toch wel lawaaierige motor in combinatie met een Nieuw Zeeland dialect. Maar het uitzicht is écht te gek!!! Zover als we kunnen kijken is het groen van de bomen of wit van de sneeuw. We zien pas hoe hoog we boven de sneeuw vliegen nadat we de schaduw van onze helikopter zien, die hoogte is vanwege het grote witte vlak niet te schatten. We vliegen over de gletsjers en na een minuut of twintig landen we boven op de berg in de sneeuw. Maagdelijk wit, nagenoeg onbetreden, wat een te gekke ervaring. Verderop landt even later ook een andere helikopter wat een spectaculair gezicht is. Nadat we ook hier de nodige foto’s en filmpjes hebben gemaakt kunnen we weer vertrekken. De plaatsen voor en achterin worden verruild en Wilma en ik kunnen nu voorin. Rondom zicht maar opeen gepakt als in een blik sardientjes vliegen we weg over de gletsjer. Het is allemaal een prachtig gezicht en een geweldige ervaring. Een minuut of 50 nadat we zijn vertrokken landen we weer keurig op ons vertrekpunt. Geen spijt van en een absolute aanrader.

Het wordt tijd dat we verder gaan want we moeten nog een stuk en het is ondertussen, inclusief de koffie, bijna middag geworden. Verder richting het zuiden en er staan nog diverse bezienswaardigheden op het programma dat Monique heeft uit gestippeld. Allereerst bezoeken we Lake Matheson, een meer met een prachtige weerspiegeling van de Alpen. Maar niet als het regent, weliswaar niet meer erg hard, maar voldoende om het meer in matglas te veranderen.

State Highway 6 gaat verder door kilometers lang bos, door de bergen en soms langs de kust. Het is een prachtige route en opnieuw, eigenlijk geen kip op de weg. En de volgende halte wordt een zalmkwekerij, eigenlijk stoppen we omdat we honger kregen en Wil een blik soep warm wil maken. Maar omdat het gratis is bekijken we eerst ook de kwekerij maar even. Jawel, er is ook iets gratis in Nieuw Zeeland. Dus staan we even later samen met een bus Japanners en wat andere toeristen in 4 bakken met vissen te kijken, die rondjes zwemmen. En een paar eenden, die zwemmen op en neer. De vissen zwemmen allemaal dezelfde kant op. Geen een spookvis. Helaas. En dat was het, op naar de soep.

Verder naar een waterval waar het water van boven naar beneden valt. En nog een waterval. En de “blue pools” Die laatste had een prachtig pad (zoals eigenlijk overal) maar deze met een gratis hangbrug! Voor ons gevoel net zo lang en minder wankel als die andere waarvoor we moesten betalen. De blue pools zijn eigenlijk geen pools maar is gewoon een gletsjer rivier met kraak helder water. En in mijn beleving ook niet blauw, maar eerder groenig. Ik blijk er geen verstand van te hebben.

Dus na al dit spektakel verder naar het zuiden op zoek naar een camping. En om een uur of 19.00 u. staan we aan Lake Wanaka, in Wanaka. Met beroerd internet maar met een prachtig uitzicht.

Till next time.