Heerlijk geslapen en ontbijtje gehad. Bla bla bla zelfde ritueel als elke dag, vul het zelf maar in. Na een bezoek aan een fotozaak kunnen we meteen op weg richting het zuiden. Zodra we Queenstown uit zijn verandert het landschap. Eerst rijden we ruim een uur langs een meer. De bergen aan beide zijden zijn amper begroeid. Vervolgens gaat de weg langs vlakke en nagenoeg eentonige weilanden. Niet interessant en het weer is ook al niet om over naar huis te schrijven. Dus dat doe ik ook maar niet. Maar wat dan wel?

Dan maar even een kleine uitleg over de Nieuw Zeelandse wegen. Bij elke bocht staat een bord dat de weg glad kan zijn bij regen. Ze hebben minstens 1500 “one lane bridges” Kilometerbordjes waar geen touw aan vast te knopen is. Ze zijn zo’n beetje overal aan de weg aan het werk, maar overal slechts over een paar honderd meter. Ze hebben dan geen verkeerslichten maar verkeersregelaars, die hebben vaak nog een zonnebril en een paraplu, ze zwaaien vriendelijk, zijn vaak vrouwen, en verder is het een ongeregelde puinhoop zonder schaftwagen. Je mag overal 100 km/u met uitzondering van de dorpjes of wat er voor door moet gaan. En soms staat er ook nog een flitspaal. Er zit geen kip op de weg en je kunt niet fout rijden want er is alleen een hoofdweg, de State Highway.

Nou dat lijkt mooi toch zou je zeggen. Dat lijkt maar zo. Want je rijdt vanwege de slingerwegen vaak geen 100. Soms zit er iemand voor je en op borden langs de weg wordt die er op gewezen om dan aan de kant te gaan. En zo dus ook vandaag.

We reden op een gegeven moment achter een andere camper. Wil rijdt zoals gebruikelijk voor mij. En achter mij zie ik de rij langer worden. Dan weer 80, dan weer 70 en dan weer 90 km/u. Het verkeer achter ons is sneller en begint waar mogelijk ons in te halen. Met een camper gaat dat wat moeilijker (ondanks dat het een Mercedes is, maar dat terzijde) U zult begrijpen dat ik alle begrip heb voor de wat vreemde gedragingen van de toerist voor ons. Zelf blijf ik dan volledig kalm en gun de goede man alle ruimte om zijn voertuig heelhuids naar zijn doel te brengen. En dit houd ik zeker wel 15 minuten vol. Maar toen was ook meteen de maat vol. Welke idioot reed hier voor ons? Deze slak moest zeker wel 80 jaar oud zijn, hoedje op en pijp in de mond, of . . . . . de tweede mogelijkheid; een Japanner met zijn degelijke familie en keurig knikken maar nooit van een achteruitkijkspiegel heeft gehoord. Het kan niet anders dan dat het geval is. Die gasten knikken namelijk altijd wel leuk als je ze tegen komt (en dat gebeurt véél hier!) maar ik heb er nog nooit eentje gezien die een stap opzij doet. En al helemaal niet die opgemaakte poppen met hun kinderachtige handtasjes. Die kijken dwars door je heen en verwachten dat ín opzij zal gaan. Nou mooi van zijn lang zal ie leven niet ga ik voor zoiets opzij, als je dat maar onthoud. Nou, en ik dacht zeker te weten dat er weer zo’n ….. Japanner voor ons reed. De familie lekker degelijk achterin en oetlul himself aan het stuur. Nadat de meeste auto’s waren gepasseerd werd het tijd actie te ondernemen dus riep ik Wil via de portofoon op (inderdaad, we zijn van alle mogelijke communicatie systemen voorzien) met de simpele vraag; “Kun je die …. Japanner niet van de weg duwen?” En op deze vraag ontstond de discussie of het wel een door mij voorgesteld Aziatisch manspersoon zou zijn, gevolgd door een weddenschap. En de goede man voor ons had geluk dat ie vrij snel eieren voor zijn geld koos en rechtsaf sloeg. Terwijl we voorbij stoven konden we nog snel even controleren wie er achter het stuur zat. En, laat ik zo zeggen, ik heb vanavond een pintje meer.

Rond de middag stoppen we nog ergens voor een kopje koffie. Het is een cafeetje/winkeltje met aan de overzijde een vervallen pomp. Het winkeltje heeft alleen het hoogst noodzakelijke, condooms, Tena voor mannen, muggenspray, van alles voor de beginnende koeienboer, en koffie. Er is ook een atelier, je gelooft het niet. Minstens 50 kilometer in de omtrek geen kunstzinnig figuur te bekennen en er zit hier iemand mozaïeken spiegels, kopjes gevuld met kaarsvet en andere waardevolle zaken te verkopen. Als we uitstappen worden we begroet door een kromlopende man. In een bijzonder dialect vraagt de ouwe grijsaard waar we vandaan komen. “From the Netherlands” zegt Wil. “Ah, from Ireland” zegt ie. “No, from the NETHERLANDS!” zeg ik. “Ah, you both from Ierland” zegt ie begrijpend. Het duurt even voordat ie begrijpt dat we uit Nederland komen maar uiteindelijk valt het kwartje. Of we dan ook weten waar “Duutsjland” ligt. Om vervolgens Deutchland, Deutchland te gaan staan zingen. En ik zeg het je, dan heb je aan mij een goeie. Wie heeft Simon Wiessenthal hier gemist? Maar even later wordt ie gered door zijn even oude maar zeker veel heldere echtgenote; zijn grootouders komen uit Duitsland en Polen. Het zal wel Freund.

En na deze ervaringen gaan we verder richting het zuiden. Nog een paar kilometer en we zijn, het zuidelijkste puntje van het Zuider-eiland van Nieuw Zeeland. Genaamd Bluff. Het blijkt een stadje bekend vanwege de oesters en daarnaast bestaande uit een grote aluminium fabriek. Het heeft meer weg van een vervallen vissersdorp met verderop in een baai een grote fabriek. Het zuidelijkste punt ligt in eerste instantie boven op een berg met 360 graden uitzicht en we denken even nooit zuidelijk meer te komen in ons leven. We worden weggehaald op dit punt en gaan maar naar beneden. Er blijkt echter een nóg zuidelijker punt te zijn; een paal met de afstanden naar de wereldsteden. En ook dit wordt gevonden. Zuidelijker kan niet. Dus wel.

Na het bezoek aan deze wereldstad (waar nooit iemand komt) gaan we op weg richting Dunedin. Onderweg bezoeken we voor de verandering nog maar wat zeehonden en zeeleeuwen. Vervolgens nog een bezoek aan een versteend bos in zee ( zo kom je nooit van dat brandhout af) En onderweg toch nog langs een zuidelijker punt gekomen; Slope point, werkelijk het uiterste punt van het zuider eiland!

En op de camping nog even naar een waterval, 3 kilometer rijden en 40 minuten lopen. Wie had het over vakantie?

Till next time.