Het is zondagochtend 20 januari 2019. Ik heb mijn wekker gezet op 07.30 u. Maar ben zoals gewoonlijk al veel eerder wakker. Het wil ook vandaag niet lukken te blijven liggen tot mijn wekker me wakker maakt, dus dan ook maar meteen aan de slag.

Vandaag is het zover, mijn derde wandeling naar Santiago gaat vandaag van start. Vandaag alleen nog een beetje de benen losgooien weliswaar, maar het voelt wel als “het begin”.

Al een aantal jaren probeer ik ruimte te vinden mijn overschot aan uren weg te werken. De voorgaande jaren lukte dat niet ( het werden er alleen maar meer) maar afgelopen jaar heeft mijn lieftallige cheffin dan toch ingestemd met een onderbreking van 7 weken. Om daar te komen moet je er wel een jaar toe werken zodat de overgang op mijn werk wel een beetje gesmeerd verloopt. En ik hoop dat dat ook is gelukt, ik zie het resultaat in juni wel weer.

Voor nu, de voorbereiding op Santiago. Vía de la Plata moet dit jaar genomen worden, de route vanaf Sevilla naar Santiago de Compostela en indien mogelijk verder naar Muxia. Grofweg 1200 kilometer en de ervaring leert dat dat in 6 weken te doen moet zijn.

Ik ben dus weer vroeg wakker. Mijn rugzak is snel gevonden, die staat als sinds mei 2015 klaar voor de volgende trip. 2015 ?? Alweer 4 jaar geleden? Ik moest het zelf 2 keer controleren. Maar het staat er écht; “Hasta año proximo” is het laatste verhaal van de vorige wandeling. Voor wie geen Spaans kent; “Tot volgend jaar”, het zijn er dus 4 geworden.

Maar op 16 april vertrek ik. Mijn vlucht heb ik al enkele maanden geleden geboekt, direct op de dag dat dit bij Transavia mogelijk was, want dit jaar zal het doorgaan!

Vandaag begin ik dus maar eens met een wandeling om er weer een beetje in te komen. En het bijzondere van vandaag, ik heb een medewandelaar die zich vrijwillig heeft gemeld, Ronnie. Onze jongste was vorige maand jarig en op zijn verjaardagsetentje bood hij spontaan aan mee te willen wandelen. Het moet niet gekker worden, maar ik ben er wel erg blij mee. Hij moet vandaag dus ook op tijd opstaan maar heeft in het weekend wél moeite om uit bed te komen. Ik ben dus benieuwd hoe en hoe laat hij hier aan komt.

We willen vandaag een “korte” wandeling. Via St. Michielsgestel naar de Parade in Den Bosch om daarna via Vught en Esch weer naar huis te lopen. Naar schatting een goede 20 kilometer, dus als we volgens planning vertrekken zijn we kort na de middag weer thuis. Maar daar zal het wel aan schorten, de planning. Die moet ik uit mijn hoofd bannen, want het komt zoals het komt!

We zien dus wel.

Ronnie is op tijd maar heeft een hoofd dat verraad dat de wekker hem ongenadig was. Na een paar koppen koffie kunnen we op pad. Het vriest nog en ik merk zodra we buiten komen dat mijn wandelbroek toch wel erg fris is. Muts maar op, Ronnie zijn handschoenen aan en de eerste stappen kunnen worden gezet. Na enige tijd raken we opgewarmd en trekt mijn wandelmaatje zelfs zijn jas maar uit. Het is warm genoeg en hij heeft ook nog een vest. Ik hou het toch maar bij mijn warme jas.

We maken een mooie wandeling vanuit Boxtel via St Michielsgestel naar Den Bosch. Na bijna 3 uur en een kleine 15 kilometer verder zitten we in een barretje op de Parade, in gezelschap van een in te strak lycra gestoken peloton achterblijvers. Maar het is er warm en de jas kan uit. Totdat het peloton wielrenners de achtervolging op de kopgroep wil inzetten en de deur open doet. Mijn natte rug is niet bestand tegen de koude lucht die binnen stroomt en mijn jas gaat over mijn rug. Na de koffie en een tosti vertrekken ook wij. De route gaat vanaf de kathedraal via de Bossche Broek naar Vught. Een stukje van een oude pelgrimsroute (Amstelredam route) die dit jaar door vrijwilligers wordt bewegwijzerd. Een erebaantje.

Omdat we het niet te gek willen maken besluiten we onze tocht in Vught te beëindigen. Na 4 uur en zo’n 20 kilometer stoppen we. Het is voldoende voor de eerste wandeling.

Morgen weer aan het werk en als ik wat moeilijk loop weten jullie nu waarom.

¡Buen camino!